پای درس علی (ع)

پای درس علی (ع)

ضرورت شکیبایی در مصائب
خطاب به اشعث بن قیس که فرزندش را از دست داده بود فرمود: ای اشعث! اگر برای (از دست دادن) پسرت اندوهناکی، بخاطر پیوند خویشاوندی، سزاواری؛ اما (بدان که) اگر شکیبا باشی برای هر مصیبتی نزد خداوند پاداشی است. ای اشعث! اگر شکیبا باشی تقدیر الهی بر تو جاری می شود و به تو پاداش داده خواهد شد و اگر بی تابی کنی نیز تقدیر الهی بر تو جاری می شود و تو گناهکاری. ای اشعث! (می دانم که) پسرت تو را شاد می کرد (اما بدان که این حادثه) برای تو گرفتاری و آزمایش بود و مرگ او تو را اندوهگین کرد در حالی که (بخاطر این حادثه) برای تو پاداش و رحمت است.
نهج البلاغه- حکمت291

**

زمین لرزید...!

دل درمانده را یک شب به بزم درد مهمان کن
صفای عافیت را قطره اشکی به دامان کن
به طور سینه اخگر زن ز داغ آتشین آهی
رواق دیده را با گوهر مژگان چراغان کن
به عبرت سعی معراجی برون زین خاکدان باید
بیارا بال پروازی و سیر کوی جانان کن
تف آهی گرت از سینه خیزد نذر مردم بر
غم اشکی گرت از دیده ریزد بذل انسان کن
زمین لرزید و ویران کرد کاخ و کوخ را با هم
تو گر عبرت پذیری خیز و کاخ حرص ویران کن
توان با نرم خویی مرهم آزردگان بودن
بطبع مومیایی یاری بشکسته استخوان کن
به هستی وامدار دیده و دست و زبان هستی
بشکر وامداری عافیت را فکر تاوان کن
بلاخیز است عالم جای آسایش مپندارش
سرای امن خواهی؟ دورازین غمخانه بنیان کن
ندای «لن تنالوا البرحتی تنفقوا» بشنو
چو اسماعیل در کوی محبت جان به قربان کن
بمیزان عمل سنجند جنس آدمیت را
ترازویی فراهم پیشتر از روز میزان کن
دماغ زندگی سودای عصیان برنمی تابد
چو کشتی در خم امواج داری ترک توفان کن
«حمید» اینجا نشان خانه امنی نمی بینی
توخواهی خیمه بر «سرخاب» زن یا عزم تهران کن
سلامت خانه احسان، شکستن برنمیدارد
باحسان کوش و تعمیر دل بشکسته حالان کن
حمید سبزواری