شاد باش عید

شراب ژاله به جام است باغ و بستان را
به باغ لاله صلا می دهند مستان را

به صد زبان گل صد برگ و ده زبان سوسن
دگر چه جای خموشی هزاردستان را

به کوه ٬ برف مگر آب شد که غرش سیل
صلای بدرقه سر می دهد زمستان را

به هول جنگ جهانی ٬ چه باد و رگباری
که یادت آورد آوارگان لهستان را

شب سیاه زمستان بدین سحر سفری است
تو همه به بدرقه بدرود کن شبستان را

دهان غنچه گل وا شود که ابر بهار
به دایگی شد و پر شیر ساخت پستان را

کلاغ و چلچله گویی به طفل بازیگوش
دهند مژده تعطیلی دبستان را

نسیم بر سر صد برگ گوییا سعدی است
که صفحه بندد و شیرازه گلستان را

اگر چه پیل پلنگ افکنی چو رویین تن
چه جای پنجه زدن شیر زابلستان را

به شیره دست به سر کن مگس که بی طوطی است
اگر شکوه شکسته است شکرستان را

نگاه شاهد غضبان حفاظ عفت اوست
که چشم شیر قرق می کند نیستان را

به کفر زلف تو آن شانه چون یکی شمشیر
که صف شکافته آشوب کافرستان را

به شادباش شب عید ٬ شهریار این می
به جام کرد و صلا داد می پرستان را

(حضرت شهریار)