نیلوفر (سهراب سپهری )

از مرز خوابم می گذشتم،
سایة تاریک یک نیلوفر
روی همة این ویرانه فرو افتاده بود.
کدامین باد بی پروا
دانة این نیلوفر را به سرزمین خواب من آورد؟

در پس درهای شیشه ای رؤیاها،
در مرداب بی ته آیینه ها،
هر جا که من گوشه ای از خودم را مرده بودم
یک نیلوفر روییده بود.

گویی او لحظه لحظه در تهی من می ریخت
و من در صدای شکفتن او
لحظه لحظه خودم را می مردم.

بام ایوان فرو می ریزد
و ساقة نیلوفر برگرد همة ستون ها می پیچد.
کدامین باد بی پروا
دانة این نیلوفر را به سرزمین خواب من آورد؟

نیلوفر رویید،
ساقه اش از ته خواب شفافم سر کشید.
من به رؤیا بودم،
سیلاب بیداری رسید.
چشمانم را در ویرانة خوابم گشودم:
نیلوفر به همة زندگی ام پیچیده بود.
در رگ هایش، من بودم که می دویدم.
هستی اش در من ریشه داشت،
همة من بود.
کدامین باد بی پروا
دانة این نیلوفر را به سرزمین خواب من آورد؟