روضه ی رضوان

^{من که از آتش دل چون خم می در جوشم
              مهر بر لب زده خون می خورم و خاموشم
                        قصد جانان است طمع در لب جانان کردن
                                 تو مرا بین که در این کار به جان می کوشم
                                            پدرم روضه ی رضوان به دو گندم بفروخت
                                                          من چرا ملک جهان را به دو جو نفروشم}