عزیز من

نمی دانم که بیتوچیستم من اگرروزی نباشی نیستم من
دراین سینه دلی دیوانه دارم چه گویم دشمنی در خانه دارم
حسد با خون بود نقش وجودم همین است گر بسوزدتاروپودش
اگر اسوده ماند کهدل نیست.دل؟ دل است ای نازنینسنگ و گل نیست
تو در چشم منی هرجا که هستم. تو را هرجا که هستی میپرستم
دل درداشنا را در تو دیدم. تو میدانی خدا را در تو دیدم

وحشی بافقی {شعر }

ای گل تازه که بویی ز وفـا نیست تـرا
  خبر از سرزنش خار جفا نیست تـرا
رحم بر بلبل بی برگ و نوا نیست تـرا
 التفـاتی به اسیـران بلا نیست تـرا
ما اسیر غـم و اصلا غـم ما نیست تـرا
 با اسیر غم خود رحم چرا نیست ترا
                                        فارغ از عاشق غمنـاک نمی بایـد بود
                                        جان من اینهمه بی باک نمی بایـد بود

جان من سنگدلی،دل به تو دادن غلط است
 بر سر راه تو چون خاک فتادن غلط است
چشـم امید به روی تو گشـادن غلط است
  روی پر گرد به راه تـو نهادن غلط است
رفتن اولاست ز کوی تو،‌ستادن غلط است
 جـان شیرین به تمنای تو دادن غلط است 
                               تو نـه آنـی کـه غـم عاشـق زارت بـاشد 
                                 چون شود خاک بر آن خاک گذارت بـاشی

از نوشته های شهد اوینی :

باشروع انقلاب تمام نوشته های خود را- اعم از تراوشات فلسفی ,داستانهای کوتاه ,اشعار…-.در چند گونی ریختم و سوزاندم و تصمیم گرفتم که دیگر چیزی که "حدیث نفس"باشد ننویسم و دیگر از "خودم"سخنی به میان نیاورم…سعی کردم خودم را از میان بردارم تا هر چه هست خدا باشد و خدا را شکر بر این تصمیم وفادار ماندم .البته انچه که انسان مینویسد همیشه تراوشات درونی خود اوست.همه هنرها این چنین هستند .کسی که فیلم میسازد اثر تراوشات درونی خود اوست اما اگر انسان خود را در خدا فانی کند ,انگاه این خداست که در اثار او جلوه گر میشود .