بیا

به دیدارم بیا هر شب،

در این تنهائی تنها و تاریک؛ خدا** مانند،

دلم تنگ است.

بیا ای روشن، ای روشنتر از لبخند.

شبم را روز کن در زیر سر پوش سیاهیها

دلم تنگ است

بیا بنگر،چه غمگین و غریبانه،

در این ایوان سر پوشیده ، وین تالاب مالامال

دلی خوش کرده ام با این پرستوها و ماهیها

و این نیلوفر آبی و این تالاب مهتابی.

بیا ،ای هم گناه من در این برزخ.

بهشتم نیز و هم دوزخ.

به دیدارم بیا،ای هم گناه ،ای مهربان با من،

که اینان زود می پوشند رو در خوابهای بی گناهیها.

و من می مانم و بیدار بی خوابی.

در این ایوان سر پوشیدهُ متروک،

شب افتاده است و درتالاب من دیریست،

که درخوابند آن نیلوفر آبی و ماهیها، پرستو ها.

بیا امشب که بس تاریک و تنهایم.

بیا ای روشنی، اما بپوشان روی،

که می ترسم ترا خورشید پندارند.

و می ترسم هم از خواب بر خیزند.

و می ترسم که چشم از خواب بر دارند.

نمی خواهم ببیند هیچ کس ما را.

نمی خواهم بداند هیچ کس ما را

و نیلوفر که سر بر می کشد از آب:

پرستو ها که با پرواز و با آواز،

و ماهیها که با آن رقص غو غائی:

نمی خواهم بفهمانند بیدارند.

شب افتاده است و من تنها و تاریکم .

و در ایوان و د رتالاب من دیریست در خوابند،

پرستو ها و ماهیها و آن نیلوفر آبی.

بیا ای مهربان بامن!

بیا ای یاد مهتابی
* *توضیح :به نظر من یعنی تاریکی بی نظیر مثل خدا
یا در این تنهائی؛ مانند خدا که تنهاست
متاسفانه نمی دانم این شعر از کیست