حکایت شب و مهتاب

هنگامه ای بود سخت تاریک. فقر و فرق و فساد بیداد می کرد. «شب» با چشم غره ای که به مهتاب رفت، سکوت را اینگونه شکست؛ «این همه ظلمت، گردن نور کم سوی توست. اگر خورشید بود...» نه، مهتاب هیچ نگفت. خونش را کثیف نکرد. «مرّوا کراما» ریشه در جانش داشت.
¤¤¤
رگ غیرت ستاره ها خروشیدن گرفت. غربت مهتاب را بر نتافتند؛ ای شب! چگونه از خورشید، دم می زنی، در حالی که می دانی اگر سحر عزم سفر کند، تو اولین کسی هستی که باید بارت را جمع کنی و از این ولایت بروی؟!
¤¤¤
... و ابرهای فتنه همین که به کناری خزیدند، شب رفت، آفتاب چهره نمود؛ مهتاب و ستاره ها خندیدند.
اکبر شهیدی